Podstawa zasiłku należnego z tytułu zatrudnienia na umowę zlecenia

Zatrudniamy na umowę zlecenia osobę, która z tego tytułu podlega obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Osoba ta jest naszym zleceniobiorcą już kilka lat, przy czym umowy podpisywane są z nią na okresy roczne. W grudniu 2020 r. osoba ta przez 10 dni była chora (jest to jej pierwsza niezdolność do pracy odkąd u nas pracuje). Nasza firma jest uprawniona do wypłaty zasiłków. Za ten okres wypłaciłam więc jej od razu zasiłek chorobowy (a nie - jak w przypadku pracowników - wynagrodzenie chorobowe), a ustalając podstawę wymiaru tego świadczenia przyjęłam jej przychód z 11 miesięcy (od stycznia do listopada 2020 r.). Czy słusznie?

Wynagrodzenie chorobowe wypłacane jest na podstawie art. 92 Kodeksu pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320) wyłącznie ubezpieczonym będącym pracownikami. Zatem uczestniczka forum słusznie wypłaciła zleceniobiorcy za 10 dni grudnia 2020 r. zasiłek chorobowy, mimo iż - jak zaznaczyła - była to jego pierwsza niezdolność do pracy w 2020 r.

Zleceniobiorca nie ma prawa do wynagrodzenia chorobowego, o którym mowa w art. 92 Kodeksu pracy.

Jeśli jednak chodzi o podstawę wymiaru tego zasiłku, to powinna być ona ustalona w oparciu o przychód zleceniobiorcy wypłacony za okres 12, a nie - jak wskazała w pytaniu zainteresowana - 11 miesięcy poprzedzających powstanie niezdolności do pracy. Chyba że zleceniobiorca, mimo zawieranych co roku kolejnych umów zlecenia, dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym na swój wniosek został objęty dopiero od 1 stycznia 2020 r.

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem (a więc m.in. podlegającemu dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu zleceniobiorcy) z założenia stanowi przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jedynie wówczas, gdy niezdolność do pracy powstała przed upływem ww. 12 miesięcy ubezpieczenia chorobowego, do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku przyjmuje się przychód za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia poprzedzające powstanie niezdolności pracy.

Co istotne, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego powinien być brany pod uwagę przychód uzyskany za okres nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, z tytułu którego przysługuje zasiłek.

Kwestię tę reguluje art. 48 z uwzględnieniem art. 36 ust. 2 i 4 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2020 r. poz. 870 ze zm.), zwanej ustawą zasiłkową. Natomiast ZUS w swoim komentarzu do tej ustawy, dostępnym na stronie internetowej www.zus.pl, precyzuje, iż za okres nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego uważa się także kolejne nieprzerwane okresy podlegania ubezpieczeniu chorobowemu z tego samego tytułu (np. kolejne umowy zlecenia zawarte z tym samym zleceniodawcą) oraz okresy, między którymi wystąpiła przerwa przypadająca na niedzielę lub inny dzień ustawowo wolny od pracy.

Z pytania wynika, iż umowy ze zleceniobiorcą są zawierane nieprzerwanie od kilku lat na roczne okresy. Jeśli zatem za każdym razem jest zgłaszany do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, należy przyjąć, iż jego okres nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego z tego tytułu trwa również od kilku lat. Tym samym, mimo iż od 1 stycznia 2020 r. była zawarta kolejna umowa zlecenia, do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, należnego mu za kilka dni grudnia 2020 r. należało przyjąć jego przychód za okres od grudnia 2019 r. do listopada 2020 r.